Mohssine Dahhan (Gemeente Almere)

Op de afdeling Archeologie en Monumentenzorg van de gemeente Almere werkt Mohssine Dahhan. Hij vertelt immigranten over de geschiedenis en het cultureel erfgoed van Almere. Het Fonds voor Cultuurparticipatie deed in het kader van 'Cultuur maakt iedereen' een bijzonder interview met hem.

Mohssine Dahhan: ‘Naast mijn reguliere taken, vertel ik nieuwkomers over de geschiedenis en archeologie van de stad en de omgeving. Zodat de stad ook van hen wordt. Wie in Flevoland woont, moet weet hebben van de bijzondere geschiedenis. Ik geef bewust volwassenen les, omdat zij de ouders zijn van de nieuwe generatie. Kinderen moeten de geschiedenis niet alleen op school leren. Als hun ouders er met hen over praten, worden kinderen gestimuleerd musea te bezoeken, of de Archeologiedagen.’

Cultuur

‘Ik stel cursisten vragen, zoals: Wat is het verschil tussen cultuur, geschiedenis en traditie? Veel Moslims zeggen: “Mijn cultuur is de Islam.” Maar cultuur is een verzameling elementen, waarvan religie één onderdeel is. Zij hebben dat nooit zo geleerd – net als een basale term als “archeologische opgraving”, trouwens. Zo worden mensen aan het denken gezet en worden ze enthousiast. Ooit belde na mijn les iemand die nauwelijks een woord Nederlands sprak de gemeente met de vraag wat hij moest doen met de oude munten die hij in zijn tuin gevonden had.

De basis van integreren is elkaar leren kennen. Dat kan bij uitstek via de geschiedenis. Wat delen wij? Het Romeinse Rijk strekte zich honderden jaren uit tot in Marokko, Turkije en Nederland. De Islam was acht eeuwen lang in Europa, in Andalusië. Wie zijn de grondleggers van de geneeskunde, de wiskunde, waar komen onze cijfers vandaan?’

“Moslima’s zitten ineens als kleine kinderen in de schoolbanken: vertel me meer. De geschiedenis is één groot geheel, waarin het ene onderdeel niet heiliger of beter is dan het andere.”

Allochtonen in erfgoed

‘Zelf ben ik Marokkaan en ik spreek meer dan zeven talen. Ik heb in Rusland archeologie en nieuwe geschiedenis gestudeerd en Russische literatuur. Via de toenmalige Rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek kwam ik tijdens mijn studie in Nederland. Daarna bleef ik vier jaar lang betrokken bij de grootste opgraving van Nederland, langs de A27 in Flevoland. Daarna coördineerde ik vijftien jaar lang archeologische projecten, waaronder die van de Betuwelijn. Ik hoorde bij het meubilair. Sinds tien jaar werk ik voor de gemeente Almere, aan de andere kant van de tafel.

Het was destijds mijn idee om deze lessen te gaan geven, toen de overheid de integratiecursussen nog subsidieerde. Nu nieuwkomers die zelf moeten betalen, willen ze die één of twee uur niet volgen. Dat was dus een miezerige beslissing van de overheid. Tegenwoordig probeer ik ze het erfgoedhuis binnen te slepen. Dat zit onder de bibliotheek, waar veel allochtonen komen. Samen met vrijwilligers geef ik hun een persoonlijke rondleiding, dat vinden ze geweldig. Zo heb ik al een paar duizend mensen bereikt – het is maatwerk, maar het loopt. Andere gemeenten zijn enthousiast, ik heb in Amsterdam en Den Haag lessen gegeven.

“Het blijft persoonlijk werk. Naar een blonde Jan of Piet zou niet geluisterd worden.”

Er zouden veel meer allochtonen in erfgoed moeten werken, als museumdirecteur of oprichters van archeologische bedrijven. Nu willen hun ouders nog dat ze rechten, economie of geneeskunde gaan studeren. Het is mijn missie om kinderen bij het erfgoed van Nederland en van het land van herkomst te betrekken.’

Dit artikel werd geschreven door Annick Driessen in opdracht van het Fonds voor Cultuurparticipatie en is een portret uit de reeks verhalen die ze delen binnen het programma: Cultuur maakt iedereen.
Lees hier het oorspronkelijke interview op de website van het Fonds voor Cultuurparticipatie.